Poznawać - celebrować - głosić

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry,

Gromadzimy się przy Chrystusowym stole eucharystycznym w pierwszym dniu powszednim w oktawie Zmartwychwstania Pańskiego. Liturgiczne oktawy to w Kościele szczególna tradycja przedłużania na cały kolejny tydzień - w sumie osiem dni - duchowego przeżycia Bożych tajemnic. Oktawa Wielkanocy to zatem czas przedłużenia i pogłębienia radości Nocy Paschalnej, procesji rezurekcyjnej, wielkich duchowych wzruszeń Triduum Paschalnego, także pogłębienia owoców osobistego nawrócenia, owoców Wielkiego Postu. Czujmy się zaproszeni do pogłębiania wydarzenia wielkanocnego, wspomagając się bogactwem tekstów biblijnych i modlitw Kościoła, które w tym czasie otrzymujemy. Obdarowani Bożym słowem zwróćmy dziś uwagę na dwa zagadnienia, które poprowadzą nasze rozważanie: po pierwsze, w jaki sposób kluczem do osobistego przeżywania tajemnicy wielkanocnej jest chrzest, po drugie zaś poruszymy sposoby takiego zanurzenia się w historię Chrystusa, aby przyniosło nam ono duchowy pożytek.

1.Chrzest jako klucz do osobistego przeżywania tajemnicy wielkanocnej

W dzisiejszej modlitwie dnia, kolekcie, Kościół modli się następującymi słowami:

"Boże, Ty przez chrzest nieustannie pomnażasz liczbę dzieci swojego Kościoła, spraw, aby Twoi wierni przestrzegali w życiu zobowiązań płynących z sakramentu, który z wiarą przyjęli."

Modlitwa ta stanowi swoisty klucz do zrozumienia przesłania liturgii, w której uczestniczymy. Podkreśla przede wszystkim to, że Wielkanoc nie jest oderwanym od rzeczywistości jedynie sentymentalnym wspomnieniem pewnego cudownego zdarzenia w zamierzchłej i odległej przeszłości, w tym wypadku Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Przeciwnie, Wielkanoc ma być w zamierzeniu Kościoła świętem głęboko związanym z naszą codziennością, ma być świętem zanurzenia w wewnętrzną warstwę tych wydarzeń, o których słyszeliśmy w czytaniach biblijnych. Idzie o to, aby słuchając słów Apostoła Piotra, który z mocą świadczy o Zmartwychwstałym, przejąć się do głębi, jak to uczynili jego słuchacze. Chodzi też o to, aby Ewangelia o ukazaniu się Chrystusa niewiastom nie była jakąś zewnętrzną migawką biblijnej narracji, ale żeby stała się osobistą przestrzenią naszego spotkania z Tym, który mówi do nich "Nie bójcie się" i posyła ich z misją. To jest właśnie "chrzcielny" sposób słuchania słowa, sposób, który jest zanurzaniem się w tekst i jego duchowe znaczenie. Podkreślmy jeszcze raz słowo przed chwilą wypowiedziane, słowo "zanurzenie" - tym właśnie terminem tłumaczy się dosłownie łaciński i grecki wyraz "baptisma" oznaczający chrzest. Chrzest to więc "zanurzenie", całkowite zagłębienie się w historię Jezusa Chrystusa, które sprawia, że Jego życie, nauka, śmierć i zmartwychwstanie nie są tylko zapisami w kronice, ale stają się one rzeczywistością naszych serc. Oktawa Zmartwychwstania staje się czasem szczególnej kontemplacji tego, co zdarzyło się duchowo podczas Wigilii Paschalnej, jest zanurzaniem się i obmywaniem, odświeżaniem pogłębionego spojrzenia na świat i siebie samych w nowym świetle. Odświeżenie wiary podkreśliła w liturgii wielkanocnej celebracja poświęcenia nowej wody, która jest szczególnym znakiem odnowienia naszego życia w Chrystusie. Dobrze też pamiętać, że Oktawa Wielkanocna - przez znak białych szat nowo ochrzczonych - nazywana była już w starożytności "Białym Tygodniem" (łac. hebdomada in albis), zanim w stosunkowo niedawnej tradycji nazwa ta została przeniesiona w nowy kontekst pierwszych Komunii świętych, które zresztą też są zachętą i inspiracją właśnie do odświeżenia gorliwości w praktykowaniu wiary.

2.Sposoby zanurzania się w tajemnicę Chrystusa: poznawanie, celebrowanie, świadectwo. Po przypomnieniu, że kluczem do świętowania Wielkanocy jest tajemnica chrztu, zastanówmy się, na jakie sposoby możemy wchodzić w głębię tajemnicy Chrystusa, aby odnieść duchowy pożytek. Wśród wielu perspektyw i programów warto z pewnością w tym roku przypomnieć specyficzną dynamikę chrześcijańskiego powołania, którą w trzech hasłach sformułował aktualny program duszpasterski Kościoła w Polsce: poznawać Chrystusa - celebrować Jego tajemnicę - składać Mu świadectwo. Takie właśnie etapy ma kończący się w tym roku cykl programu duszpasterskiego, poświęconego Eucharystii: "Wielka tajemnica wiary" (rok 2020), "Zgromadzeni na świętej wieczerzy" (rok 2021) i "Posłani w pokoju Chrystusa" (rok bieżący). Poznawać tajemnicę wiary, celebrować ją w sposób sakramentalny, wreszcie wychodzić do innych ze świadectwem - oto dynamika nie tylko kościelnego programu, który dobiega końca, ale duchowego i nigdy nie kończącego się programu każdego człowieka wierzącego. Program tyleż prosty, co i wymagający: wypada przecież w świetle tajemnicy Wielkanocnej zastanowić się dzisiaj i zapytać samego siebie: na ile ja poznaję Chrystusa? Na ile się interesuję Jego nauką? Na ile korzystam ze strumieni łask płynących w sakramentach? Na ile wreszcie odważam się wdrożyć w codzienność to, czego wymaga moja wiara? Nasz chrzest przecież nie jest jedynie urzędowym aktem, uwiecznionym na fotografii, ale przyjęciem potrójnej misji: prorockiej (czyli zdolności słyszenia Boga), kapłańskiej (czyli zdolności wchodzenia z nim w relację) i królewskiej (czyli postawy służebnej wobec braci). Znakiem tej potrójnej misji było nasze osobiste namaszczenie olejem krzyżma, którego symbolika mocno przemówiła również w liturgii minionego Triduum Paschalnego. Skoro dzisiaj Kościół wyprasza dla wiernych łaskę wytrwałego "przestrzegania w życiu zobowiązań płynących z sakramentu, który z wiarą przyjęli", to znaczy, że chrzest niesie ze sobą zobowiązania, konsekwencje. Nie należy jednak z pewnością rozumieć tych zobowiązań jako jedynie ciężarów i ograniczeń, ale raczej jako przyjęcie nowego sposobu życia, w którym nie ma już miejsca na grzech w jego wielorakich przejawach, jest natomiast miejsce chociażby na godne znoszenie cierpienia. Pisał kiedyś o tej tajemnicy święty papież Leon Wielki:

"trzykrotne zanurzenie w wodzie wyobraża trzydniową śmierć Pana; do zdroju chrzcielnego zstępuje stary człowiek, a wychodzi zeń nowy, odrodzony; ale to, co ten sakrament w nas rozpoczął, winniśmy wypełnić czynem. Cały pozostający nam, po odrodzeniu w Duchu Świętym, okres życia winien być chętnym podejmowaniem krzyża!"

To właśnie przypomina nam Katechizm Kościoła Katolickiego, gdy mówi:

Chrzest, którego pierwotnym i pełnym znakiem jest zanurzenie, oznacza rzeczywiście zstąpienie do grobu chrześcijanina, który z Chrystusem umiera dla grzechu ze względu na nowe życie (KKK 628).

Poznawanie Chrystusa to poszukiwanie prawdy o Nim w Piśmie Świętym, w traktatach teologicznych, w dziełach mistycznych, na osobistej modlitwie. Celebrowanie tajemnicy Chrystusa to aktywne i duchowe uczestnictwo w świętej liturgii, w której On sam karmi nas swoim słowem i Ciałem eucharystycznym, w której także On sam przywraca nas do łaski w sakramencie pojednania. Wreszcie świadectwo to naturalna konsekwencja poprzednich dwóch etapów, a także weryfikacja ich autentyczności: jeśli Eucharystia prowadzi nas do budowania pokoju z innymi, jeśli uzdalnia nas do wybaczania i otwierania serc dla innych, to istotnie jesteśmy zanurzeni w Chrystusa, jesteśmy ludźmi Wielkiej Nocy Zmartwychwstania.

3.Zakończenie

Na zakończenie tej wielkanocnej refleksji, wraz z zachętą do trwania w dynamice chrzcielnego zanurzenia w tajemnicę Chrystusa oraz najlepszymi życzeniami wielu łask od Zmartwychwstałego Pana, niech wybrzmią także słowa wielkiej wdzięczności wobec wszystkich przyjaciół i dobrodziejów Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej, za wsparcie udzielane naszej wspólnocie formacyjnej w formie dzisiejszej składki na tacę i w postaci modlitwy za powołanych i o nowe powołania. Niech w tych bolesnych burzliwych tygodniach rosyjskiej agresji na naród ukraiński, naznaczonych cierpieniem, wygnaniem, a nierzadko i okrutną śmiercią - nie zabraknie w nas nadziei, płynącej ze zmartwychwstania Chrystusa, który jest Królem Pokoju, a także Sędzią sprawiedliwym. Pozostawiajmy Jemu sąd, a sami stawajmy się żywymi ikonami Jego miłosierdzia na ziemi.

Ks. Dominik Ostrowski

Rektor WSD Diecezji Świdnickiej

Ks. Włodzimierz Wołyniec Rektor PWT  we Wrocławiu