.

JEGO PRZYJACIELE

Zmartwychwstanie jest zwycięskie -  przede wszystkim w stosunku do śmierci. Śmierć -  woła święty Paweł -  została pochłonięta przez zwycięstwo. “Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo?” (1 kor 15,55). Wielki nieprzyjaciel został pokonany, co we wzniosłej sekwencji paschalnej  wyraża liturgia rzymska : “śmierć zwarła się z życiem i w boju,  o dziwy,  choć poległ Wódz życia,  króluje dziś żywy!”

Zmartwychwstanie Chrystusa jest faktem,  które jednak dla człowieka nowożytnego jest niezrozumiałe.  Prawdziwe Zmartwychwstanie,  to znaczy powrót rzeczywiście martwego ciała do życia organicznego, dla wielu nam współczesnych jest “niemożliwością ponad wszelkie niemożliwości” (Stapfer).  Więcej jeszcze,  zwycięstwo Chrystusa wchodzi do przepaści śmierci i uderza w jej przyczynę jaką jest grzech.  Jezus zwyciężył grzech.  Jego zbawcza śmierć pozbawiła nasz grzech jego fatalnych skutków,  naprawiła wyrządzoną Bogu zniewagę.  Związała na powrót naszą egzystencję  w pierwotnym źródłem życia nadprzyrodzonego.  Wypełniła pokutę,  która nam się należała.  Jednym słowem,  Jego śmierć nas odkupiła.  Więcej jeszcze,  dokonując wielkiego dzieła Zbawienia,  Chrystus odniósł jeszcze inne zwycięstwo;  zwycięstwo nad szatanem,  tą tajemniczą i przewrotną istotą,  która posiada jeszcze tak wielką moc - “moc ciemności” -  aby perfidnie wciskać się w  bieg naszych przeznaczeń.

Pisząc te moje rozważania mam przed sobą wypowiedzi Ojców Kościoła z pierwszych wieków chrześcijaństwa,  a szczególnie ich pojmowanie Zmartwychwstania.  Wybija się tam aspekt uniwersalnej  doniosłości faktu Zmartwychwstania Chrystusa.  Zmartwychwstanie dotyczy nie tylko Jezusa naszego Pana.   Ono dotyczy także nas,  jego uczniów,  jego wyznawców.  Dotyczy ono  nas nie tylko dlatego,  że mamy w nie wierzyć,  ale dlatego  że angażuje ono  jakoś nasze życie i przeznaczenie.  Jest ono symbolem i źródłem podwójnego Zmartwychwstania.  Zmartwychwstania łaski w czasie i Zmartwychwstania chwały w wieczności.  Z tego wniosek,  że Wielkanoc jest nie tylko świętem Chrystusa Zmartwychwstałego i żywego,  ale także świętem ludzkości powołanej do uczestnictwa w nowej formie życia.  Ma to być życie bardziej święte i doskonałe,  życie wyższego rzędu,  którego źródłem jest życie samego Chrystusa.  Wielkanoc to Jego święto,  ale przez wiarę,  przez chrzest,  przez mękę jest ono także naszym świętem.   Znamy oczywiście tę prawdę,  ale moim obowiązkiem będzie ciągłe jej przypominanie i rozważanie.

Tajemnica paschalna w naszych czasach podsuwa mi jeszcze inny wniosek:  wierność.  Wierność jest  wyznaniem wiary.  Umysł nasz szarpany i opanowywany wielością myśli,  tendencji i uczuć zagubił zmysł prawdy,  zastępując relatywizmem różnych prawd i sposobów życia.  Myśleć nie angażując się jednocześnie.  Żyć,  nie zobowiązując się do niczego.  Doznawać wszelkich wrażeń.  Oto jest współczesna pokusa,  która nas zachwyca i przygnębia,  pociąga i rozczarowuje. Wola nie potrafi już wybierać logicznie i po ludzku,  to znaczy rozumnie,  ponieważ rozumowi brakuje prawdziwych i obowiązujących zasad.  Nieraz wolimy opierać nasze nadzieję na rocznym piasku arbitralnego woluntaryzmu,  niż budować życie osobiste i społeczne w ojczyźnie na skale chrystusowego słowa.  Wiatr ludzkich względów,   fale opinii publicznej oraz sugestie mody sprawiają że odchodzimy praktycznie od wymagań i wierności wobec chrześcijańskiego zaangażowania.  Stajemy się jak w zgonione  psy,  o których mówi Ewangelia.

Obecny okres tak ważny dla życia naszych obywateli i dla przyszłości Polski,  dostarcza nam poważnych,  może decydujących okazji,  kiedy możemy dowieźć naszej wierności chrześcijańskim zasadom  i dyscyplinie chrześcijańskiej orientacji.  Dążenia,  które zwracają naszą ojczyznę do nowych form życia społecznego i ekonomicznego, mogą być określone wyborem zasad,  na jakich chcemy oprzeć rozwój kraju.  Bez wiary żaden lud nie rośnie i nie żyje.  Jaka będzie ta nasza wiara?

Wasz Przyjaciel