NIE GAŚCIE DUCHA

Wielu chrześcijanom naszych czasów można by przypisać  odpowiedź,  jaką otrzymał święty Paweł od pewnych uczniów  w Efezie.  Kiedy zapytał ich: „czy otrzymaliście Ducha Świętego gdy przyjęliście wiarę?”  Oni mu odpowiedzieli: „nawet nie  słyszeliśmy,  że istnieje Duch Święty” (Dz. Ap. 19,2).

Duch Święty rzeczywiście jest mało znany w naszej kulturze  religijnej,  mało czcimy Go w naszym życiu duchowym,  choć tak wiele mówi o nim Pismo Święte,  katechizm i życie wielu świętych. Chciałbym dzisiaj przypomnieć naukę o Duchu Świętym.  Jest On Bogiem i z tego tytułu powinien zajmować pierwsze miejsce w  naszej adoracji i wierze.  Święty Ambroży,  który wśród wielu innych dzieł zostawił nam trzy księgi o Duchu Świętym niezmordowanie wykazywał powołując się na wszystkie teksty biblijne,   że Duch Święty jest współistotny  z Ojcem i Synem. „tak więc,  ponieważ Duch Święty również jest Bogiem należy wierzyć w odwieczność jego bóstwa “. (św. Ambroży).

Duch Święty -   to miłość,  która jest w Bogu,  niewymownym krążeniu życia Bożego.  Takie pojęcie o Nim,  chociaż jest niedoskonałe i dalekie od pełnej rzeczywistości,  powinno wystarczyć do obudzenia w nas entuzjazmu w stosunku do Ducha Świętego. Bóg jest miłością (1J, 4,16) nie tylko sam w sobie,  ale także dla nas.  Jego objawienie zamyka się z religii miłości,  z religii łaski,  a więc w Duchu Świętym.  Chrystus otrzymał dla nas dar, jedno z imion nadawanych Duchowi Świętemu brzmi:  „najwyższego Boga dar” -  ponieważ dar jest znakiem miłości.  Chrystus zdecydował się opuścić widzialną scenę Tego świata specjalnie po to,  żeby nam zesłać Ducha Świętego i nauczyć nas nawiązywania z nim kontaktu. Nie w sposób podpadający pod zmysły,  jak to było podczas jego życia doczesnego,  ale w sposób Nadprzyrodzony,  w Duchu Świętym.  Chrystus mówi: “nie powiedziałem wam tego od początku,  ponieważ byłem z wami. Teraz zaś idę do tego,  który mnie posłał... Mówię wam prawdę.  Pożyteczne jest dla was moje odejście.  Bo jeżeli nie odejdę pocieszyciel -  to znaczy Duch Święty -  nie przyjdzie do Was.  A jeżeli odejdę,  poślę Go do was” (J16,47). I rzeczywiście Go przysłał, w dniu pięćdziesiątnicy w sposób odczuwalny na ludzką miarę. Wtedy właśnie zaczęła się Nowa Era historii,  era Ducha Świętego.  Nasza era.

Tak dokonały się dwa fakty o nieprzesuwalnej doniosłości,   fakty,  które trwają nadal. Jeden z nich -  to ożywienie grupy uczniów  zgromadzonych w Wieczerniku wokół Maryi.  Odtąd grupa staje się ciałem,  ciało nabiera życia,  a życie przejawia się w odrębnych organach i funkcjach.  Nowa społeczność nie tyle na  mocy ludzkiego prawa i naturalnych elementów,  które się na nią składają,  czy interesów,  które wiążą ludzi,  ale na mocy tajemniczego kamienia pierwiastka Bożego życia, Ducha Jezusa,  żyje,  porusza się, podnosi, oddycha i mówi.  Zaczyna działa,  narażona na wszelkiego rodzaju przeciwności,  ale już niezwyciężona.  Społeczność ta modli się i naucza,   uświęca i cierpi , realizuje na ziemi życie Chrystusa z nieba.  To był kościół,  który żyje i będzie żył bez końca.

Dlatego właśnie Kościół jest jeden święty,  katolicki i apostolski;  jest nadprzyrodzonym organizmem,  który wypełnia w historii ewangeliczną misje rozpoczętą przez Chrystusa.  Wszelkie działania Ducha Świętego w kościele w porządku przyczyny sprawczej jest zawsze działaniem trzech osób Boskich. Dlatego,  że tak jak uczniowie tak i my musimy sobie odpowiedzieć na bardzo proste pytanie.  Czy ja, katolik AD 2016 potrafię wpatrywać się intensywnie w życie Chrystusa i ufać, że ja mam razem ze Zmartwychwstałym znaleźć się w niebie?  Jak ja w moich życiowych sprawach codzienności konfrontuje się z nadzieją życia wiecznego? I wreszcie:  czy kontempluję tę prawdę ostateczną?

            Wiedzcie jedno,  że wielcy chrześcijańscy święci kontemplując tę prawdę wiary (dogmat)  dochodzi do tęsknoty,  aby być zawsze z Chrystusem Wniebowziętym.  
Gdzie?  - w niebie!

Wasz Przyjaciel